Έκθεση σε νανοϋλικά
Μια βασική πτυχή για την αξιολόγηση του κινδύνου των επικίνδυνων ουσιών είναι η αξιολόγηση της έκθεσης σε αυτόν τον κίνδυνο. Αυτό συμβαίνει επειδή μια χημική ουσία μπορεί να ενέχει ορισμένους κινδύνους για την υγεία, αλλά η επικινδυνότητά της να μην γίνεται αντιληπτή παρά μόνο όταν οι άνθρωποι εκτεθούν πράγματι στη χημική ουσία. Αυτή η αρχή ισχύει εξίσου και για τα νανοϋλικά. Επομένως, είναι απαραίτητο να καταλάβουμε κατά πόσο και πώς μπορούν να εκτεθούν οι άνθρωποι σε νανοϋλικά στην καθημερινότητά τους, π.χ. στη δουλειά ή στο σπίτι.
Τα νανοϋλικά από τη φύση τους τείνουν να συσπειρώνονται και να σχηματίζουν μεγαλύτερα αντικείμενα, τα λεγόμενα συμπήγματα ή συσσωματώματα, τα οποία επηρεάζουν τον τρόπο αλληλεπίδρασής τους με τον πνευμονικό ιστό, για παράδειγμα.
Επιπλέον, σε πολλά προϊόντα που κυκλοφορούν στην αγορά, τα νανοϋλικά ενσωματώνονται σε διάφορες σύνθετες ύλες, οι οποίες επηρεάζουν τη διαθεσιμότητά τους για τον χρήστη ή το περιβάλλον.
Όμως μπορούν τα νανοϋλικά να απελευθερωθούν από αυτές τις ύλες, και πόσο εύκολα μπορούν τα νανοϋλικά να «ξεκολλήσουν» από μεγαλύτερα συμπήγματα και συσσωματώματα; Υπάρχει ήδη ένα γενικό πλαίσιο για τον καθορισμό της απελευθέρωσης των νανοϋλικών από τις σκόνες (ISO/TS 12025:2012).
Επιπλέον έρευνες βρίσκονται σε εξέλιξη για τη δημιουργία νέων εργαλείων, π.χ. ατομικών οθονών για τη μέτρηση της έκθεσης σε νανοσωματίδια στον χώρο εργασίας