Nanomateriały w żywności
Nanomateriały mogą znajdować się w żywności, którą jemy. Mogą być wykorzystywane do zwiększania wartości odżywczej żywności lub do redukcji ilości innych dodatków do produktu, takich jak cukry, sole, aromaty i barwniki.
Niektóre nanomateriały są stosowane jako dodatki do żywności już od dziesięcioleci. Do takich nanomateriałów należy np. dwutlenek tytanu, znany powszechnie jako dodatek do żywności o kodzie E171, oraz syntetyczna krzemionka amorficzna (SAS), czyli E551. Krzemionka jest wykorzystywana jako środek klarujący do usuwania zawieszonych cząstek stałych z cieczy przy produkcji napojów oraz jako środek przeciwzbrylający w żywności sproszkowanej. W zastosowaniach tych, w wyniku procesu produkcyjnego, część cząstek krzemionki i dwutlenku tytanu w żywności będzie w skali nano.
Kolejny badany obszar to wykorzystywanie nanomateriałów w celu uzyskania lepszego wchłaniania i dostarczania składników odżywczych i innych substancji, takich jak witaminy i kwasy tłuszczowe omega-3 w suplementach. Nanomateriały ułatwiają też dyspersję substancji, które same w sobie nie są rozpuszczalne w wodzie.
Pomimo wielu ciekawych zastosowań istnieją też potencjalne obawy dotyczące bezpieczeństwa konsumentów. Aby chronić konsumentów, wprowadzono rygorystyczne przepisy prawne stanowiące, że nanomateriały w żywności muszą być zatwierdzone przez organy nadzoru przed wprowadzeniem ich do obrotu, a potencjalne zagrożenia stwarzane przez te materiały wymagają szczegółowej oceny.