Poprzez wdychane powietrze narażamy się na działanie wielu związków, w tym nanomateriałów. W ciągu całego życia wdychamy ponad 300 milionów litrów powietrza, co odpowiada pojemności 120 basenów olimpijskich.

Nanocząstki wdychamy w różnych sytuacjach, na przykład stosując kosmetyki lub produkty w aerozolu w domach, a także wdychając spaliny z pojazdów i innych źródeł.

Niektóre nanocząstki unoszące się w powietrzu są nieszkodliwe i nie działają niekorzystnie na płuca. Inne jednak mogą wywoływać problemy zdrowotne, reakcje alergiczne, a nawet nowotwory. Przykładem jest dwutlenek tytanu dodawany do kremów z filtrem, podejrzewany o działanie rakotwórcze w razie wdychania. Dlatego każdy produkt zawierający tę substancję powyżej określonej wartości granicznej należy oznakować, aby przestrzec konsumentów i zapobiec jego wdychaniu.

Nawet różne postacie tego samego nanomateriału mogą wywoływać odmienne skutki. Na przykład wdychanie pewnych postaci nanorurek węglowych może być przyczyną włóknienia i raka płuc, a innych — nie.

Naukowcy prowadzą badania krótko- i długoterminowe, aby stwierdzić, czy nanomateriał może wywoływać skutki ostre lub przewlekłe. Wyniki mogą pomóc w zarządzaniu ewentualnym ryzykiem związanym z nanomateriałami. Pozwalają na przykład stwierdzić, czy aby uniknąć wdychania szkodliwego nanomateriału, może być konieczne wyposażenie ochronne.